واکنش دیگران

یکی از مسایل جالب در مقوله مهاجرت، واکنش اطرافیان و دوستان و آشناهاست. از وقتی که ما عزممون رو برای رفتن از کشورمون جزم کردیم، هر کسی که به نحوی از تصمیم ما خبردار می شه، به یه شکل اظهار نظری می کنه. ولی خیلی خیلی جالبه که بیشتر این اظهار نظرها، مثبت و توام با حس سمپاتی و همدردیه. انگار که ما نماینده دستکم دو نسل از تیر و طایفمونیم که تونستیم (…یعنی… ممکنه تونسته بشیم…) به این موفقیت عظما نایل بشیم. نمی دونم این مملکت چی کم داره که همه تو این فکرن یه جورایی ازش فرار کنن. حتی کسایی که شاید 25 سال از خودم بزرگترن، چنان چشماشون برق می زنه وقتی از رفتن ما صحبت می کنن یا می پرسن، که انگار یکی از آرزوهای دور و درازشون داره برآورده می شه. نمی دونم این واقعیت، خوبه یا بده! نمی دونم به حس بی هویتی و پوچی ما ایرانیا برمیگرده یا به این که این مملکت مشکلاتش خیلی بیشتر از اونیه که حتی آدمهای 50-60 ساله بهش عادت کرده باشن. اون هم کسایی که غالبا تحصیل کرده و از اقشار متوسط اقتصادی و سطح بالای فرهنگی جامعه هستن. نمی دونم…